Op het moment dat ik er midden in zat begreep ik het zelf ook allemaal niet zo goed wat er gebeurde en waarom. Vorig jaar is mijn relatie van aantrekking afstoten beëindigd. Ik wist allang dat het niet ging werken tussen ons maar ik had moeite om hem los te laten. Ik vond het heel fijn om hem om me heen te hebben, gewoon omdat hij er altijd voor me was als ik hem nodig was. De aantrekkingskracht was er zeker wel tussen ons maar op geestelijk vlak miste het de gelijkwaardigheid. Hij heeft echt zijn best gedaan me te begrijpen, het moet dan ook heel frustrerend voor hem zijn geweest dat hem dat niet lukte. Hij heeft nog de nodige onverwerkte wonden van zijn verleden. Eén daarvan was gebroken vertrouwen. Wie niet hé? Ik ben het type die als ze in relatie is daar dan ook helemaal voor gaat. Hij werd op een of andere manier getriggert waardoor dat gebroken vertrouwen in hem geraakt werd. Hij projecteerde dit op mij en liet me in de gaten houden. Hij ging zelfs zover dat hij gesprekken op ging nemen met zijn telefoon omdat hij graag antwoorden wilde. Ik voelde me hierdoor heel onveilig want elke stap die ik zette had ik het gevoel dat hij dat wist. Hij wist het zo te brengen dat zelfs een kop koffie drinken met een collega gelijk stond aan vreemd gaan. Ik had steeds het gevoel dat ik me moest verantwoorden. Terwijl ik s nachts naast hem sliep, ’s morgens aan het werk was en daarna gelijk terug kwam. Hij wist dus altijd waar ik was. Als ik niet op mijn werk was waren we samen en dan nog wantrouwende hij me. Ik had steeds het gevoel dat ik mezelf moest bewijzen dat ik te vertrouwen was, eigenlijk te zot voor woorden. Ik voelde vaak verwarring, ik begreep niet waarom hij dacht dat ik niet te vertrouwen was? Ik deed niets wat zijn vermoeden kon bevestigen. Nu begrijp ik het wel.

Zijn onverwerkt verleden stond ons in de weg, naast zijn weerstand om het verleden te gaan verwerken, en een big ego…haha. Hij liet sociaal wenselijk gedrag zien. Ik zag en voelde dat hij niet zichzelf was maar niemand heeft hem gezegd dat hij sociaal wenselijk gedrag moest kopiëren. Niemand heeft gezegd dat hij mij moest kopieren. Het was zijn eigen keuze, ook hij kon mij niet loslaten dus cijferde hij zichzelf weg. Maar hij deed het wel zelf, het waren de consequenies van zijn eigen keuze. Hij was zijn eigen ik al compleet verloren. Achteraf gezien stond hij werkelijk in mijn licht en als het kon het liefst zelfs in mijn schoenen, ik weet zelf niet eens of ik dat moet zien als compliment en dat hij mij op een voetstuk had, want zijn eigen identiteit gaf hij op om maar zoveel mogelijk op mij te lijken. Ik vond het erg vervelend, als ik zei dat ik af wilde vallen dan leidde hij de aandacht altijd naar hem toe. Ik moet ook afvallen. Natuurlijk!

Dat deed hij met alles eigenlijk wel. Ik voelde altijd een zwaarte bij hem, mijn eigen leven stagneerde. Hij zag de dingen zo anders dan dat ik ze zag. Daarin bleek hoe groot de verschillen waren tussen ons. In mijn bijzijn me naar de mond praten en achter mijn rug om me slecht praten. Feit is dat het je geen beter mens maakt als je jezelf boven de ander plaatst.

Destijds begreep ik niet wat er allemaal gebeurde, we hadden het wel gezellig samen, maar eerlijk was hij niet. Niet dat hij vreemd ging, dat absoluut niet. Hij deed wel gekke dingen om me jaloers te maken omdat ik hem niet gaf wat hij werkelijk wilde. Hij zei ook heel vaak, "ik zal heel eerlijk zijn". Alleen al door die uitspraak had ik mijn bedenkingen, want als je dat zo vaak zegt wie wil je dan overtuigen? Hij was achteraf gezien ook echt niet eerlijk.

Als ik iets vertelde wist hij altijd precies wat ik wilde zeggen en nam dan het gesprek over. Ik bleef dan stil, hij zei dan sorry vertel jij maar verder. Voor mij was de lol er dan wel af, ik zei dan steevast nee, dat hoeft niet want jij schijnt het allemaal al te weten.

Hij wilde wel heel graag eerlijk zijn en overtuigde zich er ook van dat hij dat was, als hij praatte dan droop de gemaakte vriendelijkheid ervan af...dat was hij niet echt. Het pastte niet bij hem, het was te vriendlijk, te zoet voor zijn doen. Hij geloofde het maar ik niet. Hoe graag ik het ook wilde. Hij had altijd zo'n blik in zijn ogen dan van kinderlijke onschuld, ik zag dat hij het wilde geloven maar wat hij weerspiegeld kreeg kwam daarmee niet overeen.

Bij hem voelde ik me niet veilig, wat ook wel logisch is want wat hij probeerde leek erop dat hij mijn identiteit over wilde nemen. Ik kon ook niet mezelf zijn. Vaak had ik het gevoel alsof ik energetisch handen om mijn keel had en mijn adem werd afgesnoerd. Dan kan er geen sprake zijn van liefde maar iemand willen bezitten. Best eng eigenlijk.

Als mensen hun verleden niet verwerken dan kunnen ze gevaarlijk zijn en veel schade aanrichten bij anderen.

Het is zo jammer als je van iemand houd die niet de wonden van zijn verleden wil helen. Als hij maar had kunnen zien wat ik hem werkelijk had gegund. Maar daar stond hij niet voor open. In zijn ogen ben ik nu slecht, dat is zijn ware aard. Hij is negatief, ik heb er geen moeite mee als iemand een rugzak heeft. Als hij er zelf maar verantwoording voor neemt. Hij heeft het ervaren als zijnde dat ik hem wilde veranderen, dat ik hem wilde forceren zijn verleden te verwerken. Zo was het voor mij niet, als ik steeds zijn onverwerkt verleden op mijn bordje krijg dan serveer ik het hem wel terug en ja dan heeft hij de keuze als hij bij mij wilde blijven dat hij het aan moet gaan en zo niet dan houd het op.

Hij is nu gelukkig in een andere relatie, dit heb ik vurig voor hem gewenst omdat ik hem niet kon geven wat hij verlangde. Maar hij mij ook niet. Ik vind dat hij dat zichzelf moet geven anders blijft hij altijd afhankelijk, ik ben wel heel blij voor hem. Zijn huidige relatie schijnt een heel ander licht op wat wij hadden. En er is in zijn ogen weinig goeds aan wat we hadden blijkbaar, hij wil niks meer met me te maken hebben en dat voelt zooo ontzettend negatief. Dit is zijn ware aard…dat is zo’n rare gewaar wording, we zijn normaal uit elkaar gegaan. Maar het is zijn ding, ik denk dat hij het allemaal anders ziet door zijn huidige relatie. Dat betekend nog niet dat het is zoals hij het ziet, maar hij handelt wel zo. Misschien voelt hij zich nu wel weer een man zijn nieuwe relatie, misschien heeft zij hem wel nodig om beschermd te worden. Ik wou dat niet, in relatie met mij voelde hij zich vast een jongetje omdat ik sterk en zelfstandig ben op geestelijk vlak, als je dan het verschil ervaart dan kan boosheid inderdaad wel om de hoek komen scheuren. Ondanks dat het niet werkte tussen ons bleven we elkaar aantrekken en elke keer als ik zei dat ik niet met hem verder wilde deed ik hem pijn. Maar hij liet het zelf ook toe. Ik had sterker moeten zijn, maar hij was er gewoon en dat vond ik zo fijn aan hem. Ik heb ook niet altijd gereageerd zoals ik had gewild. Ik snap wel hoe het zover heeft kunnen komen. Ik heb naar hem toe ook uitgesproken dat ik daar spijt van had en dat ik toen moeite had met mezelf omdat ik me daar toe heb laten verleiden. Het heeft me een paar maanden tijd gekost om dat te verwerken. Ik ben ook zeker wel mijn schaduw kant tegen gekomen, ik wou me wel tegen verzetten tegen hun negatieve energie maar ik voelde me er in mee gezogen. Nu het over is weet ik dat ik er gewoon veel eerder uit had moeten stappen, dan hadden we elkaar een hoop ellende bespaard. Maar dat is dan het voorstchrijdend inzicht.

Soms is houden van niet genoeg. Hij zag mij niet echt. En zichzelf zeker niet. Ik kon hem niet vertrouwen, tijdens onze relatie en ook daarna stak hij me een mes in de rug. Heeft hij me heel hard laten vallen. Maar wat kan ik ook verwachten als hij voornmaleijk leeft vanuit zijn denken. da soort mensen is in mijn ogen per definitie onbetrouwbaar. Ik onthou dit zeker wel, wij zijn van geliefden naar vreemden gegaan. En ik vind het goed, hij heeft zijn bruggen verbrand wat hem nu niks kan schelen maar als er een moment in de toekomst komt dat hij wel weer contact met me wil dan is en blijft de brug verbrand. Toen hij zijn nieuwe vriendin ontmoette wist ik dat het contact tussen ons definitief ten einde was en wat mij betreft blijft dat ook zo. Ik kan mezelf verwijten dat ik toen sterker had moeten zijn maar ik ben ook maar mens. Ik heb hem vergeven voor wat hij allemaal heeft gedaan, ik zie een man gewonde man maar vertrouwen zal ik hem nooit meer!

Door deze ervaring weet ik beter wat ik wel wil in een relatie, ik weet beter wie ik ben. En ik begrijp nu beter waarom hij deed wat hij deed.

Hij ging werkelijk in mijn licht staan en kopieerde mij, hij had het gevoel dat hij niet aan me kon tippen. Doordat hij zo graag wilde zijn als ik, werd zijn onverwerkt verleden keer op keer getriggert. Pas toen ik hem niet meer gaf wat hij wilde was hij er klaar mee.

We verlangen zo naar liefde maar op deze manier was er van zijn kant geen sprake van liefde maar gehechtheid. Hij heeft me echt te kort gedaan. Maar dankzij hem heb ik wel weer mooie inzichten over mezelf gekregen.

Ik straal licht uit, daarom haalde hij me omlaag.

Ik straal licht uit daarom kopieerde hij mij.

ik straal licht uit dat reflecteerde zijn scherven.

Anastacia 2017©

238 59